به گزارش گروه دریافت خبر “مهرباران”، چند روز پیش از اختتامیه ۳۱ امین جشنواره فیلم فجر روزنامه بانی فیلم مصاحبه ای را با اکبر عبدی ترتیب داده بود که بخشی از آن بسیار جالب بود. بخشی که اکبر عبدی خاطره ای را از روزهای دور تعریف می کرد. روزی که برای دریافت سیمرغ بلورین فیلم مادر نرفت و به جایش…

سیمرغ مثل سال‌ها پیش هنوز می‌توانست عمو اکبر سینمای ایران را خوشحال کند؟

ـ (مکث می‌کند و به گوشه‌ای خیره می‌شود پس از لحظه‌ای می‌خندد) چه بگویم! نمی‌خواهم بی‌احترامی کنم… خاطره‌ای تعریف کنم یک روز داشتم می‌رفتم جایزه فیلم «مادر» را بگیرم یک آقایی جلوی سینمای بهمن از من خواهش کرد که خانه‌ام همین نزدیکی است فرزندی دارم که به شما علاقه‌مند است روی ویلچر است و معلول است، دوست دارد شما را از نزدیک ببیند، یادم نمی‌رود پیش خودم یک محاسبه‌ای کردم که به جشنواره بروم یا بروم سراغ آن دختر معلول، در نهایت تصمیم گرفتم بروم سراغ کودک.

با خودم گفتم در جشنواره خلاصه یکی جای ما بالا می‌رود و جایزه را می‌گیرد، رفتم به خانه آن مرد، دختری معلول را دیدم که روی ویلچر نشسته، با او کمی گپ و گفت زدم تا روحیه‌اش عوض شود. پس از لحظاتی متوجه شدم پدر دختر که جام بلورین درست می‌کند و روی جام‌ها نقاشی می‌کند یکی از آثار هنری‌اش را به من هدیه کرد، اشک چشمان من درآمد و با خودم گفتم خدایا از تو ممنونم اگر سیمرغ را نگرفتیم جام بلورین را از دست یک پدر گرفتیم، پدری که نگران دخترش است.

باور کن این جام‌ها ارزشمند است، وقتی که یک روز از کنار خیابان عبور می‌کنی و یک کفاش به زور دست تو را می‌گیرد به داخل مغازه‌اش می‌برد یک جفت کفش راحتی به تو هدیه می‌کند و هر چه اصرار می‌کنی پول نمی‌گیرد و می‌گوید من و اعضای خانواده‌ام را تو سال‌ها خندانده‌ای، این جام نیست؟!

به نظر تو همین سیمرغ نیست!؟